‘Een epos over tien jaren van drama, politiek en intrige, maar ook van gedrevenheid, van dromen en grote passie.’
Het Nieuwe Rijksmuseum
Zoals Rome niet in één dag werd gebouwd, werd ook ons Rijksmuseum niet in een paar jaar verbouwd, en is er meer dan één documentaire voor nodig om dat in film te vervatten. Het Nieuwe Rijksmuseum is met vier afleveringen een epos geworden waarmee recht wordt gedaan aan tien jaren van drama, politiek en intrige, maar ook van gedrevenheid, van dromen en grote passie. En van trage want oh zo Hollandse besluitvorming. Een scherp, eerlijk én trots verhaal.
De pedant geïrriteerde verzuchting van museumdirecteur Wim Pijbes (“Ik ben meer met fietsers bezig dan met Rembrandt”) zal inmiddels zijn opgenomen in de canon van de Nederlandse kunstgeschiedenis, minstens zo iconisch is de blik in de ogen van het hoofd van het Aziatisch paviljoen, als hij wadend door het water diep gelukkig beschrijft hoe “zijn” kunstwerken straks in deze ruimtes zullen schitteren.
Negen jaar lang volgde Hoogendijk de restauratie van onze culturele schatkamer. Dat levert dankzij actief scripten en slim snijden een documentaire op met de suspense van een speelfilm. Schitterend camerawerk, knappe montage, geestig beeldrijm. Alle protagonisten zijn buitengewoon openhartig. Spreken vrijuit en tonen hun emoties. Van diepe wanhoop over kleurconflicten en andere praktische tegenslag tot grote vreugde als uiteindelijk alles vrijwel letterlijk op zijn plaats valt. Eindeloos duurt het gemodder, geëmmer en geruzie. Maar dan heb je ook wat.