Ik ga nu, mama,’ zegt Joel terwijl hij in de deuropening van de woonkamer staat. Hij is zichtbaar opgewonden: nog even en hij zit met zijn drie beste vrienden   in Amsterdam. ‘Doe je wel voorzichtig?’ vraagt zijn moeder hem nog. Joel geeft haar een kus en zegt dat hij zal opletten. Het is de laatste keer dat moeder Cathy haar zoon zal zien. ‘Je verwacht nooit dat zoiets  gebeurt.’

Het is pas een paar maanden geleden dat de 22-jarige Joel McDevitt hier voor het laatst de deur uitliep. Onderaan de trap, vlakbij de deuropening, staat nu een ingelijst portret van moeder en zoon. Ze poseren arm in arm en hebben beiden een glimlach van oor tot oor.

Vandaag zijn er veel vrienden en bekenden over de vloer. Het huis is aardig gevuld, maar het ontbreken van Joel zorgt voor een onbeschrijflijke leegte. Cathy McDevitt zit met een traditionele cup of tea in haar nieuwe serre. De regen klettert zachtjes op het glazen dak. Ze kijkt uit op het grasveld achter haar huis waar een paar jochies aan het voetballen zijn, zoals Joel dat vroeger ook altijd deed. Met tranen in haar ogen vertelt Cathy over haar zoon. ‘Waar is dit? Waar ligt dat, mama? Hij belde me altijd, voor onbenulligheden.’ Ze is even stil. Met een brok in haar keel vervolgt ze even later: ‘Nu gaat de telefoon niet meer.’ Joel, Ash, Shane en Tom kennen elkaar al jaren. De jongens groeien op in Burnley, een pittoresk stadje op nog geen uur rijden van Manchester. Ze wonen alle vier bij elkaar om de hoeken, zitten op dezelfde school en voetballen samen. Er gaat geen dag voorbij dat de vrienden elkaar niet spreken.

De weken na de dood van Joel werd het uitgaanspubliek attent gemaakt op de dodelijke drug.

WEEKENDJE AMSTERDAM

Zoals zoveel jonge Britten wil het viertal een weekendje naar Amsterdam. ‘Het was tijd voor een korte break.  En we wilden altijd al een keer naar Holland. We hadden gehoord dat je daar een te gekke tijd kunt beleven,’  vertelt vriend Ash in de tuin van het ouderlijk huis van Joel. Cathy: ‘De jongens zijn al bevriend sinds hun geboorte. Ze letten altijd goed op elkaar. Daarom was ik ook niet zo bezorgd.’

Op vrijdag 23 oktober, vlak na middernacht, stappen de jongens vol enthou- siasme in hun camper. Na een lange  rit en een overtocht met de veerboot, rijden ze uiteindelijk ’s avonds laat Amsterdam binnen. De vrienden gaan gelijk aan het bier, maar ze zijn zo moe van de rit dat ze niet veel later aftaaien en besluiten te gaan slapen. Een hostel vinden valt vies tegen: alles wat ze proberen, zit al stampvol. Omdat ze toch genoeg ruimte hebben, besluit het viertal dan maar in hun camper te slapen in een parkeergarage bij de Arena. Daar kunnen ze drie dagen goedkoop parkeren. Bovendien zit het dichtbij het station, zodat ze zo makkelijk naar het centrum kunnen. Zoals bij de meeste (Britse)  feestgangers staat niet Artis of het  Rijksmuseum,  maar  het Amsterdamse nachtleven op de agenda. Ook de vier vrienden uit Burnley komen toch vooral naar de stad om uit hun dak te gaan. Nadat ze zaterdagmiddag een bezoekje brengen aan de Wallen, roken ze een paar jointjes in coffeeshop The Bulldog. De jongens leggen vervolgens een goeie bodem in restaurant New York Steakhouse op het Leidseplein. ‘Rond een uur of vijf gingen we terug naar ons busje. In eerste instantie was het plan de camper te verplaatsen naar het centrum, maar omdat we toen al een slok te veel op hadden, lieten we die bij de Arena staan,’ vertelt Ash. De jongens kleden zich om en nemen de trein naar het Centraal Station.

Eenmaal in het centrum slaan ze de ene na de andere halve liter achterover in cafés, waar de meeste Amsterdammers nog nooit van gehoord hebben. De vrienden hebben het naar hun zin en  lopen al zwalkend  door  de  binnenstad van Amsterdam. Op  het  Leidseplein trekt een poster met daarop de tekst: Unlimited free Vodka shots hun aan- dacht.  Een  dagelijkse  kroegentocht langs verschillende bars en clubs rondom het Leidseplein. Zes gratis drankjes voor nog geen twintig euro en dan ook nog eens dertig minuten gratis Vodka shots. Het klinkt de jongens als muziek  in de oren. Ash: ‘Dat leek ons wel wat. Het was onze laatste avond in Amsterdam en die wilden we goed benutten.’ Vrouwelijke deelnemers krijgen een gratis t-shirt, waarop in grote letters   staat geschreven: A night you won’t remember, but never forget. Een tekst die later die avond een hele andere lading  zal krijgen.

De jongens zijn eerder al een paar keer langs club Escape op het Rembrandt- plein gelopen. Ze spreken ’s middags al af om daar hun partyweekend af te sluiten, maar na de kroegentocht gaat het mis. ‘We verloren elkaar uit het oog. Tom en ik besloten terug te gaan naar ons busje,’ zegt Ash. De twee andere vrienden, Shane en Joel, blijven in de stad en houden vast aan hun oorspronkelijke plan. Ze begeven zich naar club Escape.

Terwijl ze richting het Rembrandtplein lopen worden ze meerdere keren aan- gesproken door schichtige straatdealers. De twee geven aan geen drugs te wil- len, maar na het zoveelste aanbod gaan ze toch overstag. ‘Een man vroeg of we cocaïne wilde kopen. Ik kan me niet goed meer herinneren hoe het precies ging, maar we snoven het op achter de Escape, bij het water,’ vertelt Shane in het bijzijn van de moeder van Joel. Ze zit op een bankje in haar tuin en steekt de ene na de andere sigaret op. Cathy luistert aandachtig naar het verhaal van de jongens.

Onderweg naar de Escape ging het mis. In de buurt van deze discotheek namen Joel en Shane een fatale dosis drugs.

WITTE HEROÏNE

Naast het hoge promillage aan alcohol  zit er nu ook cocaïne in hun bloed. Wat Joel en Shane dan nog niet weten, is dat ze geen cocaïne, maar levensgevaarlijke, witte heroïne hebben gesnoven. Het  duurt  dan  ook  niet  lang  voordat  een van de jongens zich flink beroerd be-  gint te voelen. Shane krijgt moeite met ademhalen en zijn hart begint steeds langzamer te kloppen.‘Van dat moment kan ik mij eigenlijk weinig herinneren. Wat ik wel weet is dat ik eerder mijn bewustzijn verloor dan Joel.’

Shane valt op de grond. In tegenstelling tot zijn vriend merkt Joel op dat moment nog niets van de drugs. Hij denkt dat zijn maatje dronken is. Met zijn iPhone 4 maakt Joel nog een foto van  hem. Shane  ligt  op  dat  moment in een onnatuurlijke houding met zijn hoofd tegen een Amsterdammertje. ‘Ik vind het moeilijk die foto te zien. Eerlijk gezegd wil ik er zelfs niet meer naar kijken. Het brengt alles terug van die bewuste nacht.’

Joel weet op dat moment nog niet dat Shane in een levensgevaarlijke toestand verkeert. ‘Hij maakte de foto waarschijnlijk voor de grap om vervolgens lachend door te sturen naar de anderen,’ vertelt Shane. Niet veel later wordt Joel zelf  ook beroerd. Hij belandt uiteindelijk  naast zijn vriend op de koude straatstenen van de  Reguliersgracht.

Een voorbijganger ziet de twee jongens op de grond liggen en belt 112. Ze worden apart van elkaar overgebracht naar een ziekenhuis. Daar krijgen ze Narcan toegediend. Een medicijn dat wordt gebruikt om de effecten van een overdosis te neutraliseren. Joel voelt zich meteen een stuk beter en besluit het ziekenhuis te verlaten. Het leidt tot grote onvrede bij het verplegend personeel. Ze willen hem ter observatie houden, maar kunnen een patiënt nu eenmaal niet dwingen om te blijven. Niet veel later vindt een politieagent Joel in een park vlakbij het ziekenhuis. Hij ligt op een bankje en heeft amper kleren aan. Joel is er slecht aan toe, maar geeft nogmaals aan niet terug te willen naar het ziekenhuis. Het enige wat hij nu wil, is bij zijn vrienden zijn. De agent stemt in, maar als ze bij de Arena aankomen, is het busje met zijn maten onvindbaar. Joel kan niet duidelijk meer vertellen waar het busje precies staat geparkeerd en dus neemt de politieman hem mee naar het bureau.

HARTAANVAL

Ondertussen vecht Shane voor zijn leven in het ziekenhuis. Hij heeft net een hartaanval gehad en ligt nu op de intensive care. Tegelijkertijd verslechtert ook de toestand van Joel. Hij ligt inmiddels op een matrasje in een politiebureau in Amsterdam-Noord. Agenten controleren hem regelmatig en zetten zelfs een camera bij Joel neer om hem in de gaten   te kunnen houden. Het mag allemaal   niet baten. Joel sterft.

Ash en Tom weten op dat moment nog van niets. Ze liggen nietsvermoedend hun roes uit te slapen in het busje. Tot dat er ineens op de deur wordt geklopt. ‘Jullie vriend is dood. En Shane ligt op sterven, werd ons door agenten verteld.’ Ze moeten mee om het lichaam van Joel te identificeren. De jongens pakken slaperig hun spullen, nog niet beseffend wat er is gebeurd.

Diezelfde ochtend krijgt Cathy een telefoontje dat je als moeder nooit hoopt   te krijgen. ‘Ik kon niets uitbrengen, begon te shaken. In eerste instantie   dacht ik aan een auto-ongeluk.’ Met pijn in haar hart hoort ze aan wat de echte doodsoorzaak is. ‘Joel zou nooit heroine gebruiken, dat weet ik zeker.’   Op de vraag of Joel weleens vaker drugs gebruikte, reageert ze eerlijk: ‘Ik kan je niet zeggen of Joel cocaïne gebruikte hier in Burnley. Waarschijnlijk wel. Hij hield ook nogal van een biertje.’ Hoewel het niet veel had gescheeld, overleeft Shane de witte heroïne wel. De medisch specialisten zijn bang dat Shane het opnieuw aan zijn hart krijgt, dus vertellen ze het slechte nieuws niet meteen. Als hij weer wat stabieler is, krijgt hij Ash aan de telefoon. ‘Joel is dood.’ Shane’s hartslag stijgt zo snel, dat artsen hem weer direct in slaap moeten brengen. Shane moet een nog een paar dagen blijven. Zijn twee vrienden slapen noodgedwongen in het busje in de parkeergarage onder het ziekenhuis. Ze voelen zich verloren tussen de spullen van hun overleden vriend. De ouders van alle vier de jongens hebben ondertussen geen oog meer dicht gedaan. Ze wachten al dagen op de thuiskomst van hun zonen. Zelfs de moeder van Joel heeft nog stille hoop. ‘Je verwacht nog steeds dat hij gewoon levend binnen komt lopen.’  Na een paar zware dagen in het ziekenhuis mag Shane dan eindelijk met zijn vrienden terug naar Burnley. ‘De terugreis was verschrikkelijk. We  hebben onderweg geen woord tegen elkaar gezegd.’ Cathy vult hem aan: ‘We zaten hier in de woonkamer te wachten. Het was woensdagmorgen. Ineens stonden ze daar in de deuropening. Ze vielen op de grond en begonnen alleen maar te schreeuwen. Horrible.’

Milan (25) baalt. ‘45 minuten vertraging’ staat er in oranje neonletters op het bord van de bushalte bij het treinsta-

tion in Woerden. Hij is al te laat voor    de afspraak, die hij pas een paar uur geleden heeft gemaakt. Na de talloze onzinreacties op zijn advertentie op Marktplaats kan hij vanavond eindelijk zijn iPhone 6 verkopen. Er is een serieuze koper die het bedrag wil betalen dat hij ervoor vraagt: zevenhonderdvijftig euro.

Koper: Beste Milan: voor 750 euro   neem ik de telefoon vandaag het liefst van je over. Heb er dringend een nodig in verband met een verjaardag. Met vriendelijke  groet, José.

Verkoper: Dag José, je mag ’m op komen halen.

Koper: Ik heb tot donderdag geen auto helaas. Kunt u hem tegen een vergoe- ding van 30 euro komen  brengen?

Verkoper: Waar moet ik ’m naartoe brengen?

Koper: Woerden. Met vriendelijke groet. Verkoper: Oké, kan ik ’m morgen brengen?

Koper: Het is voor een verjaardag. Kunt u nu komen?

Verkoper: Zou ik dan uw e-mailadres, woonadres en telefoonnummer mogen? Dan kan ik eventueel na het eten langskomen.

Koper: IJseloord in Woerden. Wanneer u voor de deur staat, moet u appen. Dan kom ik naar   beneden.

Verkoper: Dag José, is het goed als ik bel als ik er ben? Ik heb geen WhatsApp.

Koper: Ook prima. Hoe laat ongeveer? Verkoper: Negen uur.

Koper: Prima, Milan. Tot dan.

‘Omdat ik door de vertraging later zou aankomen, besloot ik te bellen met de koper,’ vertelt Milan. ‘Hallo. Dat was het enige. Geen naam. Niks. Het viel me direct op hoe kortaf hij was. Ik vroeg hem of hij ver van het station woonde. Nee, antwoordde hij. Waarom doe je zo raar? dacht ik.’

Ze zochten op de site naar een iPhone. Vervolgens lokten ze de adverteerders met een smoes naar een donkere straat in Woerden…

Milan vraagt of de  beoogd koper naar het station wil komen. ‘In eerste instantie wilde hij dat niet, maar toen ik zei dat het dan niet door zou gaan, bedacht  hij zich.

Ik ben er over een kwartier.’

Milan vertrouwt het niet, maar besluit toch te wachten. Voor de zekerheid spreekt hij twee stationsbeveiligers aan. ‘Ik  vroeg  of  ze  nog  lang  bleven  staan en ik vertelde hun dat ik met iemand  had afgesproken die mijn telefoon wilde  kopen.  Nou  succes  ermee,  zei  een van de mannen.’

Milan blijft in de buurt van de beveiligers wachten en houdt de mensen die zich rond het station begeven goed in   de gaten. Er gaat een kwartier voorbij. Een half uur. Drie kwartier. Maar de koper laat zich niet zien. Dan stopt er een auto voor het station. De opvallend felle, witte koplampen schijnen zowat in Milans gezicht. Maar er stapt niemand uit. ‘Dat was het moment waarop ik dacht: er klopt iets niet. Bovendien: ik was sowieso wel klaar met wachten.’ Milan neemt de trein terug naar zijn woonplaats Amsterdam, maar  zonder de zevenhonderdvijftig euro waarop hij had gerekend.

ONDER DE TAP

Dan krijgt hij twee dagen later een  mailtje van ene Alex. Het mailadres eindigt op @politie.nl. ‘Beste Milan. Wil je  zo snel mogelijk contact met mij opnemen? Je kunt me bellen op onderstaand nummer.’

Het valt hem op dat de mail naar al zijn (vier) mailaccounts is gestuurd. En dus niet alleen naar het mailadres dat hij voor Marktplaats gebruikt. Milan belt direct het nummer dat in de mail staat. ‘Niet schrikken. Ik ben van de recherche,’ hoort hij aan de andere kant van   de lijn. ‘Je zal het wel gek vinden dat ik  je  heb gemaild.’

Milan heeft geen idee wat de politie van hem wil. Tot de rechercheur hem vraagt: ‘Was je twee dagen geleden in Woerden?’
‘What the fuck. Dat dacht ik. Hoe kan hij weten dat ik daar ben geweest?’ De politieman vraagt Milan of alles goed is gegaan in Woerden. En dan vallen de puzzelstukjes op zijn plek. Het vreemde telefoongesprek met de koper. De straatnaam. Voordat Milan naar Woerden afreisde, had hij het adres nog gegoogled. Het viel hem op dat de  koper de straatnaam fout had gespeld, maar Milan had er op dat moment niets achter gezocht. Hij is nieuwsgierig, maar de rechercheur laat weinig los. ‘Het is iets wat nog loopt, maar het nummer waarmee je hebt gebeld staat al een tijdje onder de tap.’   Een paar weken na het telefoontje zit Milan in de verhoorkamer van een politiebureau in Amsterdam. Rechercheur Alex, die hij eerder aan de telefoon   heeft gehad, en een collega zitten te- genover hem. Milan heeft de mailwisseling uitgeprint en hij vertelt tot in detail hoe de afspraak in Woerden tot stand kwam. De rechercheurs laten weinig  over de zaak los, maar als ze hun spullen inpakken, krijgt Milan te horen dat  hij er goed vanaf is gekomen. ‘Het onderzoek loopt nog, maar er zijn gevallen bekend die minder geluk hebben gehad dan jij.’

ONTSNAPT

Geluk heeft hij inderdaad gehad. Milan blijkt eind maart te zijn ontsnapt aan   een bende gewelddadige straatrovers. Een paar weken nadat hij is verhoord, pakt de politie de groep op. Het gaat   om twee 17-jarige jongens en twee mannen van 20 en 21 uit de omgeving van Utrecht. Als agenten hun woningen doorzoeken, vinden ze onder meer smartphones, dure tassen en schoenen. De digitale straatrovers sloegen hun  slag via Marktplaats. Iedere keer op dezelfde manier. Ze zochten op de web-  site naar bijvoorbeeld een iPhone. Vervolgens lokten ze de adverteerders met een smoes naar een donkere straat in Woerden. Eenmaal op de afgesproken locatie beroofden ze de nietsvermoedende adverteerders van hun spullen. Om  hoeveel  berovingen  het  gaat, wil de politie nog niet zeggen. De reeks straatroven vond plaats tussen september vorig jaar en medio maart van dit jaar. De verdachten staan later dit jaar voor de rechter.

Milan is net klaar met zijn studie digitale communicatie in Utrecht en werkte tot voor kort bij een retail store van Apple. De kennis die hij daar opbouwde, gebruikt hij nu voor zijn eigen bedrijf. Vanuit zijn studentenkamer in Amsterdam helpt hij mensen die  hun iPhone of iMac niet meer aan de praat krijgen. Milan weet zijn weg te vinden  in de digitale wereld en is bovengemiddeld op de hoogte van computertechniek. En toch trapte hij bijna in de val.  ‘Ik dacht: wat heftig. Als mijn bus in Woerden geen vertraging zou hebben gehad, had ik ook niet gebeld met de koper. Dan was ik dus naar de   afge-sproken plek gegaan. Je staat er niet bij stil en om eerlijk te zijn: ik was wel enigszins wanhopig. Je krijgt zoveel on- zinreacties. Iemand mailde: Ik kom nu halen. Ruilen voor Samsung S3? Ik heb hem teruggestuurd: Je komt helemaal niks halen. Nou, daar ben je op een gegeven moment ook wel klaar mee.’

GOUDEN KETTINGEN

De anderhalf miljoen bezoekers die Marktplaats dagelijks trekt kunnen neu- zen in ruim negen miljoen   advertenties.
Naar schatting worden er dagelijks zo’n honderdduizend transacties gesloten. ‘En ja, helaas. Daar komen af en toe    ook criminelen op af,’ concludeerde presentatrice Anniko van Santen vorige week nog in Opsporing Verzocht. Het programma  besteedde  aandacht  aan een overval in Tilburg. Een ouder echtpaar had twee gouden kettingen op   de website gezet. Prijskaartje: een kleine vijfduizend euro. Op zondagmiddag

7 september wordt het stel in hun ei-   gen huis beroofd door de man die de duurste ketting, ter waarde van drieduizend euro, zogenaamd wilde kopen. In plaats van het geld haalde hij een vuurwapen uit zijn tas, waarna zijn handlanger beide kettingen van tafel   griste.

Straatroven of overvallen via Marktplaats komen vaker voor. Dit jaar   gebeurde het naast Woerden en   Tilburgook in Utrecht, Rotterdam en Den Haag. Afgelopen zomer werden in Arnhem twee tieners opgepakt die eind   vorig jaar twee mensen onder bedreiging van een vuurwapen van hun spullen beroofden. En naast de roversgroep in Woerden was er vorig jaar nóg een bende actief die er een dagtaak van maakte om via Marktplaats hun slachtoffers uit  te kiezen.

Anders dan de straatrovers in Woerden plaatste deze groep zélf een advertentie op de website. Een van de slachtoffers lokten ze in de val met de   volgende advertentietekst: Te koop: MacBook Pro Retina voor 1050 euro. Na een onderhandeling via de mail komen de potentiële koper en de adverteerder een prijs van negenhonderd euro overeen. De koper moet het bedrag contant betalen wanneer hij de laptop komt ophalen op een adres in Amsterdam-Zuidoost. Eenmaal aangekomen op de afgesproken locatie doet er niemand open. Nog voordat hij met het nummer belt dat bij de advertentie staat, krijgt de man een trap in zijn rug. Hij valt op de grond  en wordt in elkaar getrapt. De koper ziet een mes en hoort: ‘Geld, geld, geld!’  De daders gaan er met zijn portemonnee  en  telefoon vandoor.

GROF GEWELD

Dat trucje haalt de bende nog zeker zes keer uit tussen januari en september vorig jaar. Iedere keer weer beroven ze mensen van hun geld. En daarbij gebruiken ze grof geweld. ‘Geef je geld, ik heb een gun. Hou je bek, anders maak ik je dood.’ Naast de bedreigingen worden slachtoffers geslagen en geschopt. Een van hen verliest zelfs een tand. Uit onderzoek van de politie blijkt later dat het Marktplaats-account is aangemaakt op het adres van de tante van een   van de daders. De rechtbank veroordeelt  eind juni van dit jaar twee mannen tot respectievelijk drie jaar cel en anderhalf jaar jeugddetentie.

Milan vindt niet dat hij naïef heeft gehandeld bij de verkoop van zijn   iPhone ‘Oké, ik had van tevoren moeten bellen. Ik spreek in ieder geval niet meer af zonder dat ik eerst iemand aan de telefoon heb gehad.’

Een paar dagen na de bizarre zaak in Woerden zit Milan nog steeds met een iPhone die hij wil verkopen. Hij besluit de oorspronkelijke advertentie te ver- wijderen en een nieuwe te plaatsen. Milan wordt benaderd door een man die zeer geïnteresseerd is. Ze spreken af dat de man de telefoon bij Milan thuis komt ophalen. ‘Aan  de telefoon  klonk

hij als een amicale gast. Maar toen ik    de deur opendeed, dacht ik al meteen: dit is niet oké. Een man met een hagelwit overhemd, glad jack en een Rolex  om zijn pols.’

Toch laat Milan de man binnen. Wat de koper niet weet, is dat Milan de camera van zijn MacBook stiekem heeft aangezet. De laptop legt de hele transactie vast. ‘Hij had zeven briefjes van honderd, twee van twintig en een briefje   van tien euro bij zich. Toen  ik de brief-  jes van honderd bekeek, zag ik meteen dat ze nep waren. Ze waren volgens mij wel op echt bankpapier geprint, zelfs  met watermerk. Maar de ribbeltjes die  op de briefjes horen te zitten, zaten er niet op. De briefjes van vijftig waren overigens wel echt.’

Milan houdt zich van de domme en zegt tegen de man dat hij het geld voor de zekerheid wil laten checken bij een café op de hoek van de straat. In eerste instantie vindt de man dat geen probleem. Maar als Milan zijn jas pakt, zegt de  koper  ineens: ‘Vertrouw  je  me  niet of zo? Denk je dat ik iets te verbergen heb? Ik heb een klokkie van dertigduizend euro. Wat denk je nou? Dat ik jou voor die paar meier probeer op te lichten?’

Milan stelt voor om naar de bank te lopen, zodat de man het geld kan pin- nen. ‘Laat maar zitten. Hou dat ding maar.’ Zonder dat er een transactie heeft plaatsgevonden, verlaat de man het huis. Vol adrenaline belt Milan met rechercheur Alex. Hij vertelt hem dat hij bijna weer is opgelicht. Met zijn zelfgemaakte beelden stapt Milan de volgende dag naar de politie. Maar die kunnen er   niets mee, omdat er nooit een transac-   tie  heeft plaatsgevonden.

Poging 3. Milan plaatst zijn iPhone opnieuw op Marktplaats. En weer krijgt-  ie veel reacties. Als hij een   potentiële koper aan de telefoon heeft, vraagt Milan waar de man werkt. ‘Ik heb een background-check gedaan en op zijn LinkedIn-pagina gekeken.’

Milan en de koper spreken overdag af bij het treinstation in Abcoude. De man vindt het geen probleem om ter plekke zevenhonderdvijftig euro te pinnen. De transactie verloopt probleemloos. Toch neemt Milan het zekere voor het onze- kere. De pen met verborgen   camera die hij ooit op een Chinese webshop heeft besteld, zit tijdens de afspraak in  de borstzak van zijn overhemd. ‘Je weet tenslotte  maar nooit.’